Колас Якуб - Як Птушкi Дуб Ратавалi (На Белорусском Языке)
Якуб Колас
Як птушкi дуб ратавалi
Напэўна не скажу, над якою рэчкаю векаваў стары дуб: цi то над Нёманам, цi
то над Свiслаччу. Ды гэта не мяняе сутнасцi справы. Важна тое, што няўзнакi
год за годам на дуб навальвалася старасць. Верхавiна яго лысець пачала, i ўжо
некалькi голых, як пальцы рук, галiн, нiбы свечкi, высока свяцiлiся ў небе.
Вакольнае насельнiцтва - лазовыя кусты, круглаверхiя вербы, старадрэвiны хвоi
з краю луга i маладое пакаленне дубоў з iх жыхарамi не маглi не заўважыць, што
шматгадовы дуб над рэчкаю пачынае паддавацца старасцi. Гэта акалiчнасць
выклiкала ў самiх наглядальнiкаў невясёлыя думкi аб сваiм уласным лёсе. А
важней за ўсё - шкада было старога дуба, усе да яго папрывыкалi, любiлi грозны
шум яго ў часе летнiх навальнiц. Наогул прыемна было глядзець, як дуб ваяваў з
бурамi i непагодамi, не кланяўся iм, а стаяў моцна. Галiны i лiсце на галiнах
былi зялёныя, сакаўныя, поўныя жыцця. Здавалася, i зносу не будзе асiлку дубу.
I раптам такая прыкрая праява: захварэў дуб i павольна засыхае! Сарока,
зразумеўшы думкi лазовых кустоў, першая зачычыкала, зашыкала, забалбатала на
ўсе галасы:
- Чуеце, чуеце! Дуб старэе! Дуб старэе! Недалёка час, калi ён, небарака,
рухне на дол!
На крык сарокi адгукнулiся галкi, вароны, сiваваронкi, гарласты драч,
бакас-музыкант, чапля i шмат iншых птушак. Да iх далучыўся паважны крумкач. За
даўгавечнасць, за веданне жыцця, за мудрасць адны называлi яго прафесарам,
другiя - акадэмiкам. Усё птаства, як па сiгналу, сабралася каля дуба, пад
дубам i на самiм дубе.
- Ой, што ж прыключылася з дубам, суседачкi мае! - трашчала сарока.
- Такi дзябёлы, такi моцны, i - на табе! Засыхае, бедненькi, - журылiся
сiваваронкi.
Некаторы час каля дуба стаяў такi гармiдар, што цяжка было разабраць, хто
што гаворыць. Дзюбаты крумкач, седзячы на засохлым дубовым суку, раптам падаў
нягромкi голас, але яго ўсе пачулi. Голас гэты быў нейкi зусiм асаблiвы,
гарлавы, нiбы ён зарадзiўся ўнутры валляка i там заграз. Цяжка было дакладна
азначыць голас мудрага крумкача. Голас гэты нагадваў словы "гррук", "крруп",
"кррум". А некаторым нават здалося, што крумкач выразна вымавiў "трруп". На
гэты час падляцелi сюды сойка, дрозд i голуб.
- А матачкi мае! - у роспачы цiха прамовiла сойка. - Гэта ён варожыць, што
памрэ дуб i ад яго астанецца труп!
- Не, не гэта гаворыць мудры прафесар, - уставiў слова голуб, - прафесар
дае параду, што хвораму дубу трэба круп, грэцкiх цi прасяных.
- Вы не разумееце слоў прафесара, бо ён гаворыць па латынi, - заўважыў
дрозд.
- Цiха вы! - зашыкала сарока. - Прафесар хоча сказаць прамову!
- Акадэмiк, - паправiла яе сiваваронка.
I сапраўды, крумкач заварушыўся, лапануў крыллямi, зляцеў на самы нiзкi
дубовы сук, сеў i акiнуў вокам усю птушыную грамаду. Грамада зацiхла, замерла.
- Кррак! - цiха пачаў сваю прамову крумкач, так цiха, як звычайна
пачынаюць свае выступленнi акадэмiкi на вучоных прэзiдыумах.
- Ясна ўсiм, шаноўнае птушынае грамадства, - казаў далей крумкач, - наш
глыбокапаважаны дуб хворы: галава яго аблысела, а знiзу пачало ўтварацца
дупло. Трэба даследаваць, у якiм стане знаходзiцца сэрцавiна дуба. Папрашу
вас, шаноўнае птаства, пашукаць дзятла i запрасiць яго сюды. Дзяцел, як вядома
вам, - выдатнейшы хiрург, лепшы доктар i друг дрэва.
Цэлыя чароды птушак шуганулi ў лес, каб знайсцi дзятла. Знайсцi яго было
не цяжка: дзяцел сядзеў на дрэве i выстукваў аднастайныя гукi, нiбы
тэлеграфiст перадаваў тэлеграму. Птушыная грамада абкружыла дзятла.
-
